Nic nie może się zmarnować.

 

W sobotę, w godzinach popołudniowych mój ulubiony, wełniany sweterek Laury Ashlay, 

walczył przez 3 godziny o życie wśród ręczników wesoło się gotujących w temperaturze 90 stopni. 

Walkę przegrał...

Okazało się jednak, że był buddystą i zawsze zazdrościł rękawiczkom, których nie chowa się jak sweterka pod kurtką, dzięki czemu mogą podziwiać świat każdego, nawet najbardziej mroźnego dnia.

 Przejść do kolejnego, wymarzonego wcielenia pomogłam mu dzięki wykrojowi znalezionemu tu 

 

  

 I tak powstały z rękawów dwa wesołe, ciepłe misie:

Reszta po przeróbce dopełniła poniższy komplet, kupiony z myślą o naszym zaprzyjaźnionym bobasie. 

Znak szczególny, wyszyty na karku, co by bezrękawnik pamiętał skąd pochodzi...

I tylko tyle zostało z całego sweterka. Ja już nic z tego nie uszyję, ale myślę, że jak zostawię te skrawki wieczorem na parapecie, to do rana przyjaciółki krawca z Gloster się z nimi uporają;) 

Pa, pa. :)